Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Duo Reges: constructio interrete. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit.

Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Primum divisit ineleganter; Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Sed ego in hoc resisto; Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet;

Bork: Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti.
Bork: Quod cum ita sit, perspicuum est omnis rectas res atque laudabilis eo referri, ut cum voluptate vivatur.

Hoc foedus facere si potuerunt, faciant etiam illud, ut aequitatem, modestiam, virtutes omnes per se ipsas gratis diligant.
Occultum facinus esse potuerit, gaudebit;
Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur.
De illis, cum volemus.

Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos
irridebat: Quid enim?

Praeterea et appetendi et refugiendi et omnino rerum
gerendarum initia proficiscuntur aut a voluptate aut a
dolore.

Natura sic ab iis investigata est, ut nulla pars caelo, mari, terra, ut poëtice loquar, praetermissa sit;

Sed plane dicit quod intellegit.
Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?
Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?
Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia.
Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest.
Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus.

Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Videsne quam sit magna dissensio? Immo videri fortasse. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest.